Ústecko

Ze svého komína nejraději koukám na protější břeh Labe, je nejzelenější. Projíždí tam ale o víkendu tmavě červený vláček, co skřípavě a strašně nahlas houká. Letěl jsem mu vysvětlit, že mě ruší. On dlouho supěl do prudkého kopce a zastavil až v horské vesničce Zubrnice. Omlouval se, že je hodně starý, přes 70 let, a hůř slyší. Když jsem viděl, kolik vyvezl dětí, všechno jsem mu prominul. Děti přece nemají křídla a bez vláčku by se do Zubrnic dostávaly těžko. A Zubrnice rozhodně stojí za návštěvu. Dřevěné chalupy se starožitným nábytkem a zemědělským náčiním ukazují, jak se žilo před sto lety na vesnici. I místní nádraží vypadá jako před sto lety. A tmavě červený vláček má na trati ještě staršího sourozence – nefalšovanou parní lokomotivu.

Ялюблю дивитися на протилежний берег Ельби, зі свого димаря, він найзеленіший. Там у вихідні дні проїжджає темно-червоний потяг, який скрипляче і дуже голосно сигналить. Одного разу я полетів пояснити йому, що він мені заважає. Він довго посапуючи, піднімався на крутий пагорб, і зупинився в гірському селищі Зубрнице. Вибачався і пояснював, що він вже дуже старий, йому за 70, і не дочуває. Коли я побачив, скільки дітей він віз, я йому все пробачив. Адже у дітей немає крил і без потяга до Зубрниць було б важко дістатися. А Зубрнице однозначно варто відвідати. Дерев’яні хатинки зі старовинними меблями, та сільськогосподарським знаряддям, показують, як жилось в селищі сто років тому. Навіть місцева станція виглядає як століття тому. А у темно-червоного потягу тут є ще старший побратим – оригінальний паровий локомотив.